Hep şu sonbahar akşamları yıpratıyor beni
Güneşi henüz yeni kaybetmişken
Düşen yağmur damlaları
Islanıyorum, vazgeçiyorum saçlarımı taramaktan
Bırak ellerimiz gökyüzünde buluşsun
Hiç vazgeçmeyelim çocuk olmaktan
Rüzgarı bile kıskanırım
Daha dokunamamışken saçlarına
Bu hep böyle midir
Bana amorti bir hayat
Sana gün yüzü göstermeyen
Karanlık bir baht
