A Kadın Voleybol Milli Takımımız 2017 Avrupa Şampiyonası’nın son maçında ev sahibi Azerbaycan ile karşılaştığı maçı 3-1 kazanarak bronz madalyanın sahibi oldu. Dördüncü seti 25-8 gibi alışılmadık bir skorla alan Sultanlar Avrupa üçüncüsü oldu. Turnuvanın bitişiyle birlikte Neriman ve Gözde milli takımı bıraktıklarını açıkladılar. Bu bilgiyi de yazının giriş kısmında vermek istedim çünkü aldığımız madalya kadar önemli ve aynı zamanda olumsuz bir haber. Özellikle Neriman’ın yaşının çok ilerlememiş olmasına rağmen oyuncunun karar karşısında üzülsek de bizlere saygı duyup verdiği emekler için teşekkür etmek düşüyor.
Şampiyonaya dönüp iki soru ile devam devam etmek istiyorum. Bir, bu derece bizi tatmin etti mi? Sanırım hayır zira ben ortada büyük bir coşku göremedim. İki, o halde bu sıralamayı bir başarısızlık olarak nitelendirebilir miyiz? Cevabım yine hayır; yarı finalde öyle bir rakip geldi ki set dahi alamamış olmamıza rağmen fazla eleştirilecek bir taraf bulmak mümkün değil. Sırbistan şampiyona boyunca sadece 2 set kaybetti. Bunlardan biri finalde biri de grubun son maçında yedek oyuncularla çıktıkları Belçika maçında idi. Milli Takımımızın Başantrenörü GUIDETTI’nin de söylediği gibi Sırplar başka bir seviyede voleybol oynuyorlar. Böyle bir takım karşısında varlık gösterememiş olmamız pek yadırganmamalı. Zaten Azerbaycan karşısında neredeyse pasör çaprazı olmadan (sadece 15 top kullandı) aldığımız rahat galibiyet takımımızın genel seviyesini ortaya koyuyor. Yarı finalde Hollanda ile karşılaşsaydık final görme şansımız çok daha yüksek olabilirdi.
Birçok konuda eleştiri alan bir takımın madalya ile tamamladığı turnuvanın bizleri tam anlamıyla tatmin edememiş olması voleybolumuz adına sevindirici. Bu arada eleştiri demişken; işte şampiyona bitti. Buyurun (yapıcı olmak kaydıyla elbette) tenkit edin istediğiniz kadar. Taktik mi yanlıştı, oyuncu tercihleri mi hatalıydı fikir belirtin dilediğinizce. Karı-kocalığı işe karıştırmadan belli çizgiler içerisinde kalarak konuşturun voleybol bilginizi. Sonuçta ortada bir yanlış varsa bu akrabalık ilişkilerine ayrıca parantez açmaya gerek kalmadan başlı başına değerlendirilebilir. Ama zaten bir problem mevcut değilse takımın içerisinde kimin kiminle evli olduğu gibi mevzuları işe karıştırmaya gerek de yok demektir.
Şimdi yeniden voleybola döneyim. Şampiyonanın ardından en fazla dikkatimi çeken an ödül töreni oldu. Rüya takımdaki sekiz oyuncudan dördü hali hazırda Sultanlar Ligi’ndeki takımlarda forma giyiyor. Üç oyuncu da geçmişte ligimizde oynamış. Türkiye’ye hiç uğramamış olan tek oyuncu da libero olduğu için yabancı sınırından dolayı kulüplerimizin transfer listelerine girememiş olsa gerek. Gurur kaynağı sayılabilecek bir veri bu. Gerek uluslararası turnuvalarda alınan dereceler olsun gerekse ligimize gelen oyuncuların kalitesi olsun bize dünyanın en iyi voleybol ülkelerinden biri olduğumuzu gösteriyor.
Bu şampiyona tamamlandı. Artık önümüzdeki sürece dair bir şeyler söylemek gerekir. Filenin Sultanları için bu noktada bir belirsizlik söz konusu. Alt yaş gruplarında ve A takım seviyesinde alınan başarılı sonuçlar ümit verici olsa da Neriman ve Gözde’nin vedası ya da pasör çaprazı pozisyonunda oynayan hiçbir oyuncumuzun kendini tamamen kabul ettirecek bir performans sergileyememiş olması geleceğe dair soru işaretlerini beraberinde getiriyor. Uzunca zamandır kemik bir kadroya sahiptik. Ancak kadro iskeletinin bozulmuş olması taze kana ihtiyaç duyduğumuz anlamına geliyor. A milli takım seviyesinde oynayabilme potansiyeline sahip oyuncularımız yok değil. Önemli olan potansiyelin gerçekleşip gerçekleşemeyeceği. Bazen kaliteli oyuncular olsa da doku uyuşmazlığı veya kimyanın tutmaması gibi klasik ifadelerle tarif edilebilecek durumlar meydana gelebiliyor. İnşallah bunu sorunu kısa sürede aşıp yeni başarıları da görme şansına sahip olabiliriz.
Son olarak artık yazılarımın salı ve cumartesi günleri yayınlanacağını belirteyim. Bunun bize karşılıklı bir alışkanlık katacağı görüşündeyim. O halde cumartesi görüşmek üzere.
Fotoğraf: https://pixabay.com/en/ball-game-volleyball-sports-1477269/
