Bir kilidi açmanın bin yolu yoktur. Ama her kilidin kendine özgü bir anahtarı vardır.
İşte eğitim de böyledir. Her öğrenci, kendi anahtarıyla açılır. Aynı yöntemle herkese
ulaşamazsınız.
Kimi çocuk ilgiyle açılır, kimi sorumlulukla…
Bazısı disiplinle güven bulur, bazısı özgürlükle gelişir.
Bazı öğrenciler övgüyle büyürken, bazıları görülmeyi bekler.
Ve bazen bir bakış, bir tebessüm, bir sabır birikimi; yılların sessizliğini çözer.
Eğitimde hata çoğu zaman yöntemden değil, tanımadan başlar.
Öğrencinin sesine değil, mizacına kulak vermeyen öğretmen; gürültüyle susturur ama
duyamaz.
Ve bazen bir çocuğun başarısızlığı, yanlış kapıyı defalarca zorlamaktan ibarettir.
Herkese aynı nasihat, aynı ceza, aynı ödül…
Oysa birinin yüreğine dokunan söz, bir başkasını ürkütebilir.
Bu yüzden öğretmenlik; anlatmanın ötesinde anlamayı gerektirir.
Gerçek öğretmen; öğrencinin ne söylediğine değil, hangi hal üzere olduğuna bakar.
Dersin en arkasında sessizce oturan o çocuk, fark edilmesi gereken bir cevherdir.
Ve en çok “zor” denilen öğrenci, bazen en çok sevgi bekleyendir.
Şunu bilmeliyiz:
Her öğrencinin iç dünyasına giden bir yol vardır.
Ancak o yol, bazen sessizliktir, bazen sabır, bazen yanında durmaktır.
Ve her öğrencinin anahtarı farklıdır.
Bu farkı görebilirsek, öğretmenliğin ötesine geçeriz…
Yüreğe ulaşan, yön gösteren ve hayatlara iz bırakan insanlar oluruz.
İsmail DOĞAN
