Yürekleriyle oynadılar ve kazandılar.
Evet, doğru tahmin ettiniz bu başlık dün gece gerçekten yürekleriyle oynayıp kupayı kazanan ampute milli takımımız için düzülen methiyelerden sadece bir tanesi.
Bunlardan yüzlerce binlerce hatta milyonlarcası sosyal medyalarda, televizyonlarda, gazetelerin ilk sayfalarında yerlerini aldılar.
Ampute takımda bulunan şanlı gazilerimizin daha önce böylesi bir ilginin odağı olmadığı aşikâr fakat ne hazin ki ülkesine ve milletine kolunu, bacağını, yüreğini, hatta bütün vücudunu veripde tek satır dahi haber olamayan bu büyük adamlar bir teneke parçası kupa alınca günlerce, haftalarca ülkenin en çok konuşulan konusu haline gelebiliyorlar.
Ve bizler onları çılgınlar gibi alkışlıyoruz, tebrik mesajlarına boğuyoruz.
Vatan için bir parçasından geçtiğinden haberdar bile olmadığımız bu şanlı adamlar bugün ülkenin en popüler konusu olmuş durumdalar.
Peki neden?
Popüler kültürün bu denli mi kölesi olduk.
1 adam 80 milyonluk milleti ve vatanı için kimsenin yapamadığını yaparken ,
80 milyon dediğimiz topluluk bir adam etmeyip o insanları bir kere hatırlamıyoruz.
Öyle zamanlar geliyor ki devleti bile unutuyor onları.
Bugün televizyonda gazilerimizi izliyoruz ama prosedürlere takılıp gazilik ünvanlını alamayan hatta tedavisine dahi devam edemeyen gazilerimizden haberimiz var mı?
79 milyonun ekseriyetle haberi yoktur. Ha illa haberimiz olması gerekiyorsa kupa kazansın kardeşim medyatik bir olaya konu olsun dediğinizi duyar gibiyim.
Haklısınız çünkü ne konuşacağımızı, nasıl düşüneceğimizi ve ne şekilde yaşayacağımızı belirleyen popüler kültür böyle emretti .
Vatan için yaptıkları feda ettikleri yetmezmiş gibi bunu istemek bizim en doğal hakkımız.
Sonuna kadar haklısınız hatta en sonuna kadar…
Zaten sonun başlangıcına çok uzak değiliz .