Yılbaşının ertesi sabahı benim en sevdiğim sabahlardandır. Çünkü akşamdan kalan harika yemekleri sabah kahvaltısında da yersin. Zeytinyağlı yaprak sarması, mercimekli köfte, patlıcan közlemesi, içli köfte, ıspanaklı börek, kakaolu kek of, yeme de yanında yat ya… İnce belli bardakta dumanı üstünde tavşankanının yanında nasıl gider ama! Ha bir de karar verin kardeşim şu mayonezli bezelye havuç karışım salatanın adına, Amerikan mı Rus mu? Polemiğe girmem ben yerim o ayrı.
Eskiden biz çocukken, annem günler öncesinden yılbaşı alışverişi yapardı. Mutfakta yer kalmayınca poşetler balkonu doldururdu. Maaile evde olurduk her yılbaşı. Çoğu zaman dostlarımız da olurdu o akşam. Kardeşim Pitik ile ben evin salonunu süslerdik büyük bir heyecanla. Salon dediysem de nohut oda bakla sofa kutu gibi bir evcikti bizimki. Renkli gramofon kâğıtlarından kedi merdivenleri yapardık El İşi dersinden öğrendiklerimizle. Eskiden El İşi diye bir ders vardı, bak şimdi hatırladım! Balonlar, burgulu yanardönerler falan ev bildiğin çam ağacına dönerdi. Çam ağacı alınmazdı bizim eve. Ağaç kesilmez, günahtı bizde. Gerçi şimdilerde de ağaçları savunuyoruz ama bu sefer de adımız başka oluyor ya neyse….
Karpuz kolanın muadili midir?
Annemin çeyizlik sandığından çıkan sakız gibi bembeyaz dantelli masa örtüsü özenle serilirdi. Misafir tabakları itinayla yerleştirilirdi sofraya. Saatlerce binbir emekle hazırlanan yiyecekler teker teker gelirdi masaya. En ortada da nar gibi kızarmış kocaman bir tavuk, bazen de hindi olurdu. O geceye özel, annem kola içmemize izin verirdi. Normalde annemden kola istesek “dolapta karpuz var” derdi. Karpuz kolanın muadili midir anlamadım ki? Kola o zamanlar 1,5 litrelik ince belli cam şişelerdeydi. Ayşe’nin kepek sorununun olmadığı o dönemlerde bizim bildiğimiz tek şampuanın tırtıklı mavi plastik şişesi olan Blendax’dı yani…
Babamın tabağının yanında rakı kadehlerini görünce Pitik’le ben kıskıs gülerdik. Çünkü babam alkol alan bir adam değildir. Sadece yılbaşında iki kadeh parlatır, eğer dostları da varsa belki dört olur o kadar. Zaten üçüncü kadehten sonra Balkan Harbi’nden başlar, Çanakkale Savaşı’ndan çıkar, finalde türkü söylerdi. Tabi Büyük Nutuk’tan hatırlatmalar illa ki olurdu. Çakırkeyifken babamın şen kahkahaları çok tatlı olurdu.
O dönemlerde öyle herkesin arabası yoktu. Dolmuşlar vardı, otobüsler vardı. Minibüse de neden dolmuş denir ayrıca hiç anlamam! Neyse… Ancak çok özel bir gece olursa taksiye binilirdi. O yılbaşı gecesinde aile dostlarımız bize geldiler.
Kulakları çınlasın annemin arkadaşı Melek Teyze, çok şık bir kadındı ki hala da öyledir canım benim, o dönemlerin meşhur astragan kürkünü giymiş saçlar falan fönlü full makyaj, binmişler taksiye. Kocası dünya şekeri Ali amca da taksicinin yanına, öne oturmuş. Ali amca demiş “Çek Sinek Pavyona!” Taksici dikiz aynasından arkada oturan Melek teyzeye yanyan bakmaya başlamış. Kasette de son ses Bergen’i açmış. “Sizin hayat da zor be bilader!” demiş taksici. Ali amca anlamamış tabi taksicinin niye böyle dediğini “Eee naapacaksın bilader ekmek parası işte, uğraşıyoruz!” demiş. Melek teyze tabi cin kadın, hemen kapmış olayı ama kocasına anlatamamış durumu. Cep telefonu falan yok ki o zamanlar mesaj atasın! Taksici Sinek Pavyon’un önünde caartt dize durunca, pavyonun korumaları gelmiş arabanın yanına.
Murat Sokak…
Taksici bizimkileri pavyon çalışanı sanmış iyi mi! Melek teyze bi hışımla dönüvermiş taksiciye “dön kardeşim şurdan sola Murat sokağa, arkadaşlarımıza gidiyoruz biz Allah allaahhhh konsomatris mi sandın bizi kırarım kafanı!” diye çemkirmiş adama. “Pardon appllaa” demiş dangalak taksici.
Kapıdan girdiğinde Melek teyzenin yüzü sinirden kıpkırmızıydı. Abartısız yarım saat “taksiciye öyle yol mu tarif edilir” diye kavga ettiler. Olayı anlatırken gözlerimizden yaş geldi gülmekten. Kahkahalardan kapının sesini zor duydum, koştum açtım.
Elinde kocaman bir tabakla kapıda bekleyen Dursune teyzeleri görünce çok sevindim. Çünkü benim için Dursune teyze demek, muzlu rulo pasta demekti. Ah be kadın öyle pasta mı yapılır yaa? Nasıl bir lezzetti o anlatamam. Olsa da yesek şimdi…
Dursune teyzenin kızları da bizim akranlarımızdı. En büyüğümüz Arzu abla deli gibi ders çalışırdı. Ortanca olan, benle yaşıt Tuba da onun gibi çok çalışkandı ve maalesef her sınav döneminde bizimkiler tarafından onunla kıyaslanırdım ve içten içe gıcık olurdum. Kızın bir kabahati yok tabi eşeklik bende, otur da kerat cetvelini ezberle de kafanda cetvel kırmasınlar dimi! Ezberleyemedim napayım, hala altılara kadar biliyorum yalan yok! En küçükleri Elif de bizim Pitik’in yaşıtıydı ve görünüşte çok iyi anlaşıyorlarmış gibi yapıp, odalarında oynarlarken her seferinde illa ki kavga ederlerdi. Kavgalarının sebebi de bebekle sen oynayacaksın yok ben oynayacağım! İkisi de inatçı keçi anacım, inatlarından hırkalarının düğmelerini sökerlerdi sıpalar.
Kavga bağırış harala gürele kahkaha derken, o dönemlerin meşhur Schaup Lorenz marka renkli televizyonumuzda TRT1 ekranlarında yılbaşı özel programını mandalina soyarak izlerdik. Çerez tabağındaki Antep fıstığının kabuğu en açılmayanı bana denk gelirdi hep ve uyuz olurdum. Kabak çekirdeğini yerken annem gözlerini belertirdi “sakın yere düşürmeyin halıyı daha yeni sildim kırarım kafanızı” bakışıydı bu. Halit Kıvanç, Gülgün Feyman, İlhan İrem, Ersen ve Dadaşlar ve tabi ki Zeki Müren… Hayranlıkla ve gıptayla izlediğimiz sanatçılar. Tek kanallı dönem, efsane…
Saatin 12’ye yaklaştığını babamın elindeki portakal kabuğu mumu ile anlardık. Hiç üşenmez, tam o saatte gider mutfağa bir portakalı kabuğunu uzun şerit halinde soyar, içine özenle mumu yerleştirir ve ışıkları kapatırdı. Hepimiz 3-2-1 diye sayardık. Alkış kıyamet, birbirimize sarılmaca öpmece… Vee saat tam 12’de Nesrin Topkapı sahnede!
Tombalaydı çinkoydu gülüştü cümbüştü derken gecenin ilerleyen saatlerinde konuklarımızı yolcularken ahaan daa gecenin sürprizi! Ayakkabılar çalınmış!!! Mehmet amcanın canım yepisyeni iskarpinleri gitmiş kapıdan! “Bunları içeri alalım demiştim dimi Dursunee!” diyen can insan Mehmet amcanın çaresiz bakışları hala gözümün önündedir.
Yıllar geçtikçe insan eskileri daha çok özlüyor. Ya ailemi çok özlediğimden ya da yaşlandığımdan mıdır bilemem… Artık yılbaşının falan bir önemi yok benim için. İşten eve yorgun argın gelip, ayağımı uzatıp yatıp uyumak istiyorum. Ha bu arada Amerikan mıdır Rus mudur hala muamma olan o salatadan sabah da yerim mümkünse, benim için bir sakıncası yok…
Yazıda kullanılan görselin kaynağı : https://pixabay.com
https://zoimou.wordpress.com
